Bruce Springsteen wydaje siedem „zaginionych albumów” – folk, protest i ścieżkę dźwiękową przeciwko podziałom

Flagi czeskie i amerykańskie flankowały scenę na lotnisku Praga-Letňany w niedzielę. Bruce Springsteen był w Pradze – jego jedyny koncert w Europie Wschodniej. Był pochmurny wieczór, 22 stopnie Celsjusza – a podczas siódmej piosenki zaczął padać deszcz – to był „Rainmaker”.

W tytułowej postaci szarlatana łatwo rozpoznać Donalda Trumpa, narcystycznego, wybitnego amerykańskiego człowieka, który został prezydentem z powodu obaw wielu mieszkańców USA o przyszłość i nad którym Springsteen pracuje podczas swojego tournée po Europie.

„To naprawdę złe” – śpiewa Springsteen, gdy ludzie podążają za zaklinaczem deszczu, który strzela w chmury – nawet gdy mówi „białe jest czarne, a czarne jest białe / Noc jest dniem, a dzień nocą”. Gdy piosenka się kończy, pada deszcz, jakby przynajmniej Springsteen opanował magię pogody i potrafił rozrywać chmury: deszcz na paradzie Trumpa.

Coś zmieniło się w życiu Bruce'a Springsteena: między ogłoszeniem wydania jego box setu „Tracks II: The Lost Albums” na początku kwietnia a jego premierą w przyszły piątek, 75-letni autor piosenek przeszedł drogę od bycia prawdopodobnie najważniejszym muzycznym narratorem Ameryki dzięki swoim koncertom do swego rodzaju kulturalnego obrońcy zagrożonej demokracji w USA.

Gdy w sobotę świta Bossa wkroczy na ostatnią prostą na stadionie San Sebastián (trasa zakończy się 3 lipca w Mediolanie), fani Springsteena będą mogli liczyć na największe muzyczne łupy wszech czasów: 83 utwory, z których 74 nigdy wcześniej nie były słyszane – na siedmiu płytach CD lub dziewięciu płytach winylowych. Od czasu wydania ostatniego albumu E Street Band, „Letter to You”, jesienią 2020 r., ukazało się tylko „Only The Strong Survive” (2022), zbiór soulowych staroci i – zasadniczo zbędny – „Best of” (2024). 27 czerwca będzie świętem „Bruceologists”, jak New York Times nazywa archeologów wśród fanów Bossa.

To siedem albumów, które Springsteen „zagubił” między 1983 a 2018 rokiem. „Zagubione” oznacza, że ​​były prawie ukończone, ale potem porzucone na rzecz innych projektów, które wydawały się artyście bardziej pilne. „Niektóre z nich były nawet bliskie zmiksowania” – wyjaśnia Springsteen.

To obala plotki o letargicznych, pustych fazach kariery. W rzeczywistości zawsze pracował, mówi autor piosenek, którego gwiazda wzrosła na początku 1973 r. dzięki „Greetings from Asbury Park, NJ” (i trochę PR za pośrednictwem nowego Boba Dylana), a który następnie stał się nową gwiazdą rock 'n' rolla dzięki „Born to Run” w 1975 r.

Bruceolodzy są również zadowoleni z kilku oficjalnie znanych utworów — że zawarte tutaj wersje bardziej popowego „Janey Don't You Lose Heart” i zasadniczo przypominającego Little Richarda Wilde'a „Stand on It” mają serce country. Że „My Hometown” tym razem zawiera organy domowe, a „Johnny Bye-Bye”, odwrotna strona przeboju „I'm on Fire” o przedwczesnej śmierci Elvisa Presleya, jest znacznie dłuższa — z większą ilością folku.

Najstarsze nagrania, 18 utworów lo-fi z „LA Garage Sessions 83”, są bliskie skąpym folkowym dramatom z solowego albumu „Nebraska” (1982), nagranego w ciągu zaledwie jednego dnia i uważanego przez wielu za arcydzieło narracyjne Springsteena. Były one w rzeczywistości materiałem na „Nebraskę II”, która nigdy nie powstała.

W tych utworach Springsteen po raz kolejny wciela się w postać laureata Nagrody Nobla Johna Steinbecka. Tutaj również są opowieści o utraconych Johnny'ch i Jimmy'ch, o winie, wstydzie i samotności, o torturowanych duszach, takich jak te w „Fugitive Dream” i „Unsatisfied Heart” — oba opowiadają o człowieku rodzinnym, którego mroczna przeszłość go dopada i który, bojąc się stracić wszystko, niemal popełnia morderstwo.

Bohaterem ludowej noweli „Gwizdek z Richfield” jest zrehabilitowany przestępca, który niemal traci swoje małe szczęście, ponieważ pociąga go Ameryka pieniędzy.

A w „The Klansman” pierwszoosobowy narrator wspomina, jak dowiedział się o Ku Klux Klanie. Jego ojciec zaszczepił dziesięciolatkowi truciznę mizantropii: „Kiedy wojna między rasami / otuli nas ognistym snem, / to będzie Ku Klux Klan / który oczyści ziemię. / To, synu, jest moje marzenie!”

Czy protagonista przyjął Klan jako „przyjaciela”, jak zasugerował jego ojciec, czy odmówił, czy odszedł, czy tekst zaczyna się od wyznania? Springsteen nie ujawnia wszystkiego o swoich bohaterach; wyobraźnia słuchacza jest mile widziana, by ich wypełnić. Takie właśnie są dobre opowiadania.

Z perspektywy współczesnej, kiedy Trump zlecił ICE (Immigration and Customs Enforcement) ściganie i deportowanie nielegalnych imigrantów z Ameryki Łacińskiej, „Inyo” jest prawdopodobnie najbardziej politycznym albumem spośród „Lost Seven”. Powstał w latach 90., tuż po drugim solowym albumie Springsteena, „The Ghost of Tom Joad” (1995), i czerpie z perspektywy autora piosenek na dramatyczną granicę i historię: meksykańską rewolucję przeciwko dyktaturze Díaza na początku XX wieku.

Utwory takie jak „The Lost Charro” i „Ciudad Juarez” charakteryzują się słodyczą i smutkiem muzyki mariachi, ludowym, słodkim meksykańskim brzmieniem, niesionym przez gitary i doprawionym instrumentami smyczkowymi i dętymi.

Walcząca „Adelita” strzela z karabinu nad poległymi towarzyszami, „aż proch strzelniczy sczerni jej dłoń”, aż pada w walce o wyzwolenie ojczyzny. „Adelita, moja miłości, moja żono, moja towarzyszko, moje życie” – śpiewa bohater Springsteena czule w rytm walca, a wspomnienie ciepła jej ciała i świadomość jej zdjęcia w kieszeni na piersi sprawiają, że jedzie do Pancho Villi.

Piosenka opowiada, jak zdobywa się wolność, co ona oznacza, że ​​jest ona zawsze zagrożona, wszędzie. Springsteen pokazuje, wpaja nam do uszu, że poza Rio Grande żyją ludzie, którzy zasługują na współczucie, empatię i szacunek, a nie złośliwość, nienawiść i przemoc. W tych piosenkach jest równość; nie ma patrzenia z góry na amerykańskie karykatury Meksyku z kreskówek „Speedy Gonzales”, kradnące dzień pod gigantycznymi sombrerami, aż sjesta zamienia się w fiestę.

Album country „Somewhere West of Nashville”, który pozostał w bagażniku, powstał równocześnie z „Tom Joad” (1995). „Faithless” to ścieżka dźwiękowa do „duchowego westernu”, który nigdy nie został nakręcony – jedenaście utworów, które powstały po jego ostatnim solowym albumie „Devils and Dust” (2005). „Perfect World” to zbiór piosenek E Street Band. Kompletne sesje „Streets of Philadelphia” (1993) ukazują delikatne podejście Springsteena do hip-hopu i rytmów syntezatorów. W 1994 roku zdobył Oscara za główną piosenkę.

Jeśli uważasz, że te muliste rytmy to najbardziej niezwykły dźwięk Bossa wszech czasów, posłuchaj albumu „Twilight Hours” z 2019 roku. Delikatne powiewy letniego wieczornego jazzu unoszą się, delikatne i melancholijne piosenki miłosne cichych kawiarni, wrześniowych pocałunków i romantycznych godzin zmierzchu. „Uwielbiam Burta Bacharacha i tego typu piosenki i autorów piosenek” — wyznał Springsteen na stronie internetowej poświęconej muzyce „Stereogum”. „Nigdy nie miałem niedzielnej miłości” — wzdycha samotny mężczyzna w „Sunday Love”, który ma duże szanse, że pewnego dnia zostanie zaliczony do dziesięciu najlepszych piosenek Springsteena wszech czasów.

„Chodź teraz, podążaj za tym marzeniem / dokądkolwiek cię zaprowadzi”, śpiewa Springsteen dla wszystkich niespokojnych serc, w tym dla swojego własnego. „Tracks II” zaczyna się od tego utworu zatytułowanego „Follow That Dream”. Zestaw kończy się piosenką miłosną „Perfect World” z „zaginionego” albumu E Street Band o tym samym tytule. „Mijające dni odpuszczają nam wszystkie grzechy”, śpiewa Springsteen. I: „W chłodzie wieczoru przegrywająca drużyna wygrywa”. To znów brzmi prawie politycznie... proroczo.

Od czasu, gdy Springsteen rozpoczął trasę „Kraina nadziei i marzeń” w połowie maja, sytuacja się zaostrzyła. Politycy Partii Demokratycznej zostali zamordowani, a w setkach miast odbyły się demonstracje „No Kings” przeciwko Trumpowi. Po tyradzie Springsteena Trump zagroził mu, że najpierw wróci do domu, a potem zobaczymy, co się z nim stanie.

Cokolwiek się stanie, jakkolwiek ten sprzeciw będzie się nasilał i czy wizja Springsteena dotycząca „krainy nadziei i marzeń” zwycięży nad brutalną Ameryką gniewu, siekier i podziałów Trumpa: w historii i podręcznikach do historii (nieopartych na propagandzie) bojownicy o wolność i jej obrońcy zawsze byli przedstawiani w pozytywnym świetle.

Jeszcze sześć nocy, a Bruceolodzy będą mogli sięgnąć po „zaginione albumy”. Prawdopodobnie nie będą to ostatnie skarby Springsteena. Na przykład „Electric Nebraska”, wersja E Street Band solowego albumu „Nebraska”, wciąż zaginęła. W przygotowaniu jest już box set „Tracks III”. Jak głosi przysłowie: Nic nie ginie.

Bruce Springsteen - „Tracks II: The Lost Albums” (Legacy Records) Siedem płyt CD lub dziewięć albumów winylowych;

Bruce Springsteen; „Lost And Found: Selections from The Lost Albums” (Legacy Records) płyta CD/podwójny winyl z 20 utworami z „Tracks II”

Bruce Springsteen & The E Street Band na żywo: 27 czerwca, Gelsenkirchen – Veltins Arena; 30 czerwca i 3 lipca, Mediolan – Stadion San Siro.